"De Kriem en de Pracht van het reizen"

Alright! Let's start! Zoals reeds aangekondigd een situationeel betoog van de bewogen en onbewogen eerste tweeenhalve week van nieuw avontuur op het zuidelijk halfrond! Ouderwets compleet, maar laat dat je niet afschrikken.

Om te beginnen mag ook deze trip eigenlijk niets kosten, daarom diende ik een aantal goedkope vluchten te boeken om uiteindelijk in Australie aan te komen, dat was immers het doel, omdat de crisis daar in mindere mate heeft toegeslagen en het voor mij een goede kans is om de nodige levenservaring op te doen! Het bleek niet duurder (wel omslachtiger) te zijn om via Shanghai in Australie te geraken. Shanghai stond op de lijst omdat een oud huisgenoot daar een tijdelijk onderkomen heeft.

Vertrek schiphol: 13 september 2012, 23.35 uur.

Na ruim 13 uur vliegen, 5 uur op het vliegveld in Moskou te hebben doorgebracht, Chinezen te hebben overtuigd dat er wel bussen rijden 's nachts en een taxi (die ik een foto kon laten zien met het adres in het Chinees waar ik naartoe moest), was ik eindelijk bij het appartement waar ik zijn moest. Toen volgende de eerste momenten 'lost in translation', de bewaker van het appartementencomplex kon ik moelijk uitleggen wat ik kwam doen. Enkele cijfers hielpen me uit de brand, maar hij liep wel met me mee met een stroomstootwapen in zn hand, waar hij een beetje grappig mee liep te doen. Na nog enkele handgebaren en loze teksten was eindelijk alles duidelijk en geregeld!

Zulke momenten zouden nog vaak volgen.. Zelden sprak men Engels en af en toe kenden zij alleen het woord 'No', dit was dan dus ook steevast het antwoord op bijvoorbeeld de vraag waar het dichtstbijzijnde metrostation is.

Shanghai ervoer ik als een giga grote stad (20 miljoen inwoners ongeveer), waar om de haverklap een goede honderdduizendklapper te horen is (vuurwerk inderdaad) en moderne megakantoren, armoede, noodlesoups en straatbarbecues moeilijk te negeren zijn.

Vanzelfsprekend hebben we ook het hoogste gebouw van China (momenteel 3e van de wereld) even van binnen bekeken. Hier bovenin kun je ook de hoogste bar van China bezoeken (vanaf de grond gemeten welteverstaan, 492m), het behoorlijk decadente Park Hyatt, met een prachtig uitzicht over de Bund, de rivier en skyline van Shanghai. Hier op hoogte beleefde ik eveneens mijn best verzorgde wc-ervaring ooit: first of all wordt je door twee dienders de weg gewezen naar het herentoilet in een veel te luxe ensemble. Alvorens je het toilet in hoogte etcetera gaat positioneren, stel je de voorverwarmde bril bij tot de gewenste temperatuur. Dan doe je hetgeen waar je eigenlijk voor kwam (liefst een grote boodschap) en dan is het tijd voor de grote schoonmaak. Een sensor zoekt het betreffende middelpunt en sproeit het geheel schoon zolang je wilt (op allerlei standen en harde/zachte straal). Tot slot druk je op de knop 'dryer' (een soort van niet te hete föhn op je anus dus) en veeg je nog 1 keer ter controle onderlangs met een vel toiletpapier. Je kan vervolgens nog overwegen om je handen te wassen maar dat is dus eigenlijk ten overvloede. Zeker even uitzoeken wat zoiets voor thuis kost dus..

Naast het hoogste gebouw hebben we ook Drogba en Anelka zien shinen bij Shanghai Shenhua, de plaatselijke voetbalclub die uitgerangeerde voetbalvedettes een eenvoudig podium geeft, om zich nog af en toe van zijn beste kant te kunnen laten zien (wanneer men zin heeft), in het geval Drogba voor slechts 250.000 euro per week! Gelukkig wonnen we! en waren alle Chinezen uitzinnig. Chinezen komen over als kleuters, zijn hier veelal niet heel knap, roggelen op werkelijk de meest ongepaste momenten en zijn asociaal in het verkeer.. Dat er 8 meter dik aan mensen probeert over te steken en dat er dan toch steeds een paar scooters of zelfs auto's (rechtsaf is altijd vrij en dat recht nemen zij dus ook) tussendoor proberen te rijden! Al met al een leuke ervaring en werd het tijd voor de reis richting het beoogde land!

Des nachts hebben we eerst nog even Dortmund-Ajax gekeken en aansluitend vertrokken richting vliegveld voor een vliegtuig naar Hong Kong, alwaar ik enkele uren kon spenderen voordat de daaropvolgende avond het vliegtuig naar Kuala Lumper vertrok.

Hong Kong: Wat me opviel in de enkele uren dat ik hier dus maar verbleef, waren de gigantische woonflats. 8 miljoen mensen op enkele tientallen vierkante meters. De stad deed supersonisch en modern aan, duidelijk dat deze stad niet altijd deel heeft uitgemaakt van China (nog steeds niet trouwens, maar het is er natuurlijk wel onlosmakelijk mee verbonden). De mensen zien er ook veel beter en moderner uit en spreken veel beter Engels (ook niet heel vreemd voor een oude Britse kolonie). In ieder geval een stad waar ik nog graag eens naar terug ga om het wat beter te beleven en er meer van te zien! Het was helaas alweer tijd om me weer richting vliegveld te begeven voor de laatste 2 goedkope vliegtuigen, waarna ik na een overstap in Kuala Lumper de volgende ochtend dus eindelijk in Perth zal arriveren.

Perth!
Na 3 vliegtuigen in 24 uur en 2 overgeslagen nachten was ik rond een uur of 6 in de ochtend eindelijk goed en wel de douane in Perth gepasseerd. Na een goed half uur staren naar de bagageband, moest ik helaas zonder mijn backpack het vliegveld verlaten, deze was niet meegekomen met mijn vliegtuig. Übervervelend zoals u zich kunt voorstellen.
Dit betekent namelijk 4 á 5 dagen leven met alleen je vliegtuig handbagage en dus elke dag het zelfde ongewassen pak weer aantrekken.
Voordat het geregel hier begon (dit kon er nog wel bij), eerst maar een hostel gezocht om een beetje bij te slapen. Omdat er hier geen goedkope hostels zijn, heb ik voor één van de minst dure gekozen (slechts 22 EUR per nacht, daar waar ik in Zuid-Amerika gemiddeld 6 euro betaalde voor tophostel) in het centrum van de stad. Nu was dit hostel verre van fantastisch, maar op de één of andere manier trok het ook allerlei nare mensen aan. Er zaten een behoorlijk aantal groepen asociale domme lullen uit Engeland, Ierland en Frankrijk die zich voornamelijk bezigden met het verbrassen van geld. Enkelen hadden veel verdiend en jaagden het er vervolgens kneiterhard doorheen, maar de meesten jagen eerst al hun geld er doorheen en gaan dan n keer opzoek naar werk (of kloppen weer ns bij moeder aan, dat het geld weer op is, want een baan vinden kost moeite). Maar bovenal was ik nog nooit zo teleurgesteld in reisgenoten als in de tweede nacht daar..
Nadat ik rond een uur of 2 na klein biertje in de stad thuis kwam, probeerde er 1 Australiër te slapen en zaten er twee knullen te roken in onze 6-persoons slaapkamer onder het genot van luide muziek en tl-verlichting (wat op zichzelf al een herenakkoord ondermijnt). Daarnaast werden er om de haverklap de nodige xtc-pillen vermorzeld om te worden opgesnoven. Aangezien ik niet bepaald zin had in deze lui heb ik een poging ondernomen ook maar te gaan slapen. Maar in plaats van dat het rustiger werd, kwam er nog een viertal boys binnen om de boel op kop te zetten. Tot het moment dat ik rond een uur of 9 wegging om een andere kamer te vragen, werden er diverse ruzies uitgevochten en geschreeuwd, constant overmatig harde muziek afgespeeld, minstens 100 pillen vermorzeld, MacBooks door de kamer geslingerd, in de prullenbak geürineerd en non-stop wiet gerookt. Ik heb vaker bontmakende mensen in hostels meegemaakt, maar zo zout had ik het nog nooit gegeten. Ik heb geloof ik zelfs nog de nodige minuten geslapen.. Graag had ik had deze onderontwikkelde, kansloze, lelijke knapen even op hun manieren aangesproken, maar zij waren vrinden van het hostel, zaten er al een maand of 3 en ze waren ook best groot en tot veel in staat schatte ik in.. :) dus dat heb ik niet gedaan.

Dit was dus allemaal niet echt tof, maar naast deze hele hostelellende waren er ook mensen die me een paar sokken aanboden tot ik een paar dagen later eindelijk mn tas terug had!

De eerste dagen hier diende er vooral veel geregeld te worden, moest ik Australische sporten leren begrijpen (Aussie football, known as footy, rugby met verschillende regels en cricket) en er werd me uitgelegd dat de Grolsch niet meer in Groenlo staat, door een knul die uit Vragender (een dorpje in de gemeente Groot-Groenlo) bleek te komen. Bedankt Bram, de etenswaren zijn al goed gebruikt! Overigens was ik precies op tijd in Australie om de grote footy finale te zien, hier de grootste wedstrijd van het jaar! Welke ik vorig jaar in Santiago heb bekeken zoals jullie allemaal vast nog weten..

Na een week was hetgeen wat geregeld moest worden wel rond en had ik mn tas terug, waardoor weg kon uit het niet heel boeiende centrum, waar nauwelijks goede hostels te vinden zijn. Een klein gezellig hostel, waar alles goed geregeld en bij de prijs inbegrepen was, was mijn volgende onderkomen voor ongeveer een week. Dit hostel ligt dicht aan het strand, ongeveer 40 minuten met de bus van het centrum. Het lijkt een beetje op een grote familie en iedereen kent elkaar, de meesten werken en zitten hier voor langere tijd. Wat eigenlijk wel een beetje het toerisme in Perth typeert..

In Perth, de grootste stad van West-Australië, zijn eigenlijk grofweg 4 groepen mensen te onderscheiden; te beginnen met de daadwerkelijke inwoners van Perth die voornamelijk hier in de stad werken, dan een groep mensen van buitenaf met weinig geld en zijn heil zoekt in één van de lucratieve banen in West-Australia, een groep lagergeschoolde goed verdienende mensen of die goed hebben verdiend en een handjevol backpackers.

Als jongeman zou je het je hier ook kunnen veroorloven geen moeilijke studie te volgen. Zwaar fysiek werk wordt er immers dikwijls beter beloond dan jobs waar een gedegen opleiding voor nodig is. Een nadeel is wel dat het prijzen dus behoorlijk opdrijft. Wat vooral hier in Perth goed merkbaar is. Het is de meeste lui om het even of ze nu 15 of 30 dollar per nacht moeten betalen (als je 80 per uur maakt en dagen van 12 uur..)

Het verschil tussen groep 2 en 3 is vooral de manier van leven. Alles is hier behoorlijk duur en toch is het overal druk en zitten de hostels bomvol. Wanneer je hier een baan hebt gevonden (met name banen in de mijnindustrie of techniek/bouwsector), stellen de bedragen ineens niet veel meer voor en worden prijzen normaal. Echter val ik momenteel nog in groep 2 en dat betekent (in ieder geval voor mij) een calvinistisch bestaan. Zo goedkoop mogelijk leven en het minimale uitgeven. Geen biertje in de stad (soms 8 e per pint) en geen eettentjes. Overdag in de bieb vanwege het gratis internet en des avonds lees ik een boek en wordt er wat gegrapt met kamergenoten. Verder bel ik wat met oud-reisgenoten en andere bekenden die zich in het land begeven. Sinds ik aan het strand woon, hol ik ook zo nu en dan, probeer ik wat te golfsurfen en pakken we films. Vandaag was heerlijk weer en heb ik paar aan het strand vertoeft (tot op heden was weer veelal wisselvallig, four seasons in one day, zoals men dat hier bekendstaat), maar het water was nog erg koud en de zon eigenlijk te warm. Wegens dit luxeprobleem heb ik me bij de Aussies en Englishmen aangesloten om Queensday te vieren. Niet zo leuk en uitbundig als we in Nederland gewend zijn, maar dat was vanuit financieel oogpunt natuurlijk maar goed ook.

Daarnaast heb ik afgelopen weekend oude reisvrienden uit Zuid-Amerika opgezocht (het Australische stel uit de jeep op de zoutvlakten van Bolivia, voor eenieder die het zich nog kan herinneren ;)), zij vallen in groep 1, hebben een mooi huis op een heuvel in Fremantle en alles verder goed geregeld. Fremantle is leuk, gemoedelijk stadje aan de kust, vastgegroeid aan Perth, ten zuiden van het hostel waar ik rondhang. Leuk om hen terug te zien. Heb er 2 gratis overnachtingen, veel tips, contacten, gezelligheid en een leenfiets aan overgehouden. In het deel waar zij wonen stonden louter prachtige huizen (onbetaalbaar voor velen, tenzij je dus de goede banen te pakken hebt) en zijn in de weekenden hippieachtige marktjes met vers eten en drinken van over de hele wereld.

Kortom, het leven is hier heerlijk, de enige voorwaarde is een baan.
Nog een paar kleine opvallendheden: De meeste taxi's hebben camera's aan weers zijde op het dak, je kan in de meeste supermarkten zelf afrekenen (which means; zonder cassiere), er rijden veel lelijke, onnodig gepimpte auto's rond en er zijn nauwelijk kant-en-klaarmaaltijden in de supermarkt.

De baan is dus het volgende wat op het program staat en daar zal ik de volgende keer verslag van doen. Aankomende zaterdag heb ik een training bij een groot bedrijf dat zaken doet in graan en ik hoop hierin bij te kunnen dragen tijdens de aanstaande oogst. Hopelijk kan ik blijven na de training.. Maar er veel going on hier.. dus mocht het niet doorgaan, dan zie ik nog genoeg mogelijkheden op een andere manier aan de slag te geraken.

Mijn welgemeende excuses voor het nemen van jullie tijd (als je al tot hier gekomen bent.. ;))..
En tot de volgende keer!!

Uiteraard volgen enkele foto's zo snel als mogelijk..

Groet,
Thijs